Gen. August Emil Fieldorf "Nil". Fot. NAC 24 lutego 1953 r. w więzieniu mokotowskim w Warszawie władze komunistyczne wykonały wyrok śmierci na gen. Auguście Emilu Fieldorfie „Nilu”. Gen. Fieldorf był organizatorem i dowódcą Kedywu Komendy Głównej AK, jednym z najbardziej zasłużonych żołnierzy Armii Krajowej i polskiego podziemia niepodległościowego. CZYTAJ TAKŻE Fieldorf: życie oficera August Emil Fieldorf urodził się 20 marca 1895 r. w Krakowie. W latach 1914-17 walczył w Legionach Polskich, następnie był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w kampanii wileńskiej, a podczas wojny polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii uczestniczył w wyzwalaniu Żytomierza i wyprawie kijowskiej. W niepodległej Polsce kontynuował służbę wojskową. Od 1938 r. pełnił funkcję dowódcy 51. Pułku Strzelców Kresowych w Brzeżanach, na czele którego walczył w kampanii polskiej w 1939 r. Po zakończeniu działań zbrojnych, przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie ukończył kursy sztabowe i został awansowany na pułkownika. Po klęsce Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. W lipcu 1940 r., jako pierwszy emisariusz Naczelnego Wodza i rządu Rzeczpospolitej od czasu wybuchu wojny na Zachodzie, został wysłany do kraju. W kwietniu 1944 r. "Nil" otrzymał zadanie stworzenia poza strukturami AK tajnej organizacji "Niepodległość", noszącej kryptonim "NIE". Miała ona być przygotowana do działań na wypadek okupacji ziem polskich przez Sowietów. Wyznaczony na nowe stanowisko Fieldorf pozostawał w głębokiej konspiracji, nie biorąc udziału w Powstaniu Warszawskim. Do okupowanej Polski dotarł na początku września 1940 r. W Związku Walki Zbrojnej początkowo pełnił funkcję oficera do zleceń Komendanta Głównego, a następnie inspektora obszaru Krakowsko-Śląskiego ZWZ. Od lutego do sierpnia 1942 r. był komendantem obszaru II Białystok AK. OGLĄDAJ RÓWNIEŻ P. Sztama: zasługi gen. Fieldorfa dla niepodległości są ogromne W sierpniu 1942 r. został mianowany dowódcą Kedywu - Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK, którym dowodził do marca 1944 r., używając pseudonimu "Nil". Kedyw zajmował się odbijaniem więźniów, przeprowadzaniem akcji odwetowych na funkcjonariuszach SS, Gestapo i policji, a także likwidowaniem kolaborantów i konfidentów. Najgłośniejszą akcją Kedywu był zamach na szefa SS i policji dystryktu warszawskiego gen. Franza Kutscherę. W kwietniu 1944 r. "Nil" otrzymał zadanie stworzenia poza strukturami AK tajnej organizacji "Niepodległość", noszącej kryptonim "NIE". Miała ona być przygotowana do działań na wypadek okupacji ziem polskich przez Sowietów. Wyznaczony na nowe stanowisko Fieldorf pozostawał w głębokiej konspiracji, nie biorąc udziału w Powstaniu Warszawskim. 28 września 1944 r. uzyskał awans na stopień generała brygady i został odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari. W październiku 1944 r., będąc komendantem "NIE", nie przyjął stanowiska szefa sztabu KG AK. Po Powstaniu Warszawskim pełniący funkcję komendanta Głównego AK gen. Leopold Okulicki "Niedźwiadek" wyznaczył go na swojego zastępcę. 7 marca 1945 r. gen. Fieldorf został przypadkowo aresztowany przez NKWD w Milanówku pod okupacyjnym nazwiskiem Walenty Gdanicki. Nierozpoznany przez Sowietów trafił na Ural do obozu pracy. W październiku 1947 r. wrócił do kraju i pod fałszywą tożsamością zamieszkał w Białej Podlaskiej. Później przeniósł się do Warszawy i Krakowa, by ostatecznie pozostać w Łodzi. W związku z ogłoszoną w 1947 r. amnestię ujawnił się w lutym 1948 r. Akt oskarżenia gen. Fieldorfa: "Wrogość swą do ruchu lewicowego i Związku Radzieckiego Fieldorf August wykazał już w latach 1920, podczas których, będąc w stopniu porucznika jako dowódca kompanii 1. Pułku Legionów Polskich, brał czynny udział w marszu Piłsudskiego na ZSRR i za szczególne wyróżnienie się w walkach został czterokrotnie wyróżniony Krzyżem Walecznych oraz awansował do stopnia kapitana". 9 listopada 1950 r. został zatrzymany przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi na ul. Piotrkowskiej w momencie, gdy wychodził z budynku Wojskowej Komendy Rejonowej. Przetransportowano go do Warszawy do aresztu śledczego MBP przy ul. Koszykowej. 17 listopada oficer śledczy MBP por. Zygmunt Krasiński zwrócił się do naczelnego prokuratora wojskowego o zastosowanie wobec Fieldorfa środka aresztu tymczasowego. Osadzono go w więzieniu przy ul. Rakowieckiej. 21 listopada 1950 r. prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej ppłk Helena Wolińska wydała postanowienie o tymczasowym aresztowaniu generała. Śledztwo przeciwko generałowi wszczęto 20 grudnia 1950 r. Rozpoczęły się intensywne przesłuchania trwające do 30 lipca 1951 r. Generał, pomimo stosowanych wobec niego tortur, odmówił współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa. CZYTAJ TAKŻE K. Szwagrzyk: wierzymy, że wydobyliśmy szczątki gen. Nila i rtm. Pileckiego 4 sierpnia oficer śledczy MBP ppor. Kazimierz Górski sporządził akt oskarżenia. W jego uzasadnieniu czytamy: "Wrogość swą do ruchu lewicowego i Związku Radzieckiego Fieldorf August wykazał już w latach 1920, podczas których, będąc w stopniu porucznika jako dowódca kompanii 1. Pułku Legionów Polskich, brał czynny udział w marszu Piłsudskiego na ZSRR i za szczególne wyróżnienie się w walkach został czterokrotnie wyróżniony Krzyżem Walecznych oraz awansował do stopnia kapitana". 16 kwietnia 1952 r. w gmachu Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy rozpoczęła się "rozprawa główna" przy drzwiach zamkniętych. Sąd w składzie: przewodnicząca sędzia Maria Gurowska, ławnicy Michał Szymański i Bolesław Malinowski uznał gen. Fieldorfa winnym zarzucanych mu czynów i skazał na karę śmierci przez powieszenie. Zasądzono także utratę praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych oraz przepadek mienia. Wyrok wydano na podstawie dekretu o wymiarze kary dla zbrodniarzy hitlerowskich i zdrajców narodu polskiego. 20 października 1952 r. wyrok na gen. Fieldorfa został zatwierdzony przez Sąd Najwyższy w składzie: Emil Merz, Gustaw Auscaler i Igor Andrejew. Dwa dni później "prośby o łaskę" do Bolesława Bieruta skierowali żona i ojciec generała. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski i 3 lutego 1953 r. wyrok zatwierdził. Sąd Wojewódzki, wyrażając swoją opinię w sprawie ułaskawienia generała, stwierdzał: "Skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Skazany wykazał wielkie natężenie woli przestępczej". 24 lutego 1953 r. gen. August Emil Fieldorf został powieszony w więzieniu mokotowskim w Warszawie przy ul. Rakowieckiej. Ciało pochowano w nieznanym miejscu. 24 lutego 1953 r. gen. August Emil Fieldorf został powieszony w więzieniu mokotowskim w Warszawie przy ul. Rakowieckiej. Ciało pochowano w nieznanym miejscu. "Wykonanie kary śmierci z wyroku PRL z dn. 20 X 1952 r. na gen. bryg. Nilu-Emilu Fieldorfie, na człowieku i żołnierzu najwyższej wartości moralnej, w pełni wszelakich sił, uznajemy jako wielką i bolesną stratę, ciężką krzywdę wyrządzoną przez władze bezpieczeństwa Narodowi Polskiemu" - taką opinię środowiska akowskiego wyrażoną przez członka Komendy Głównej AK płk inż. Antoniego Sanojcę przytoczyła córka generała Maria Fieldorf w książce "Generał Fieldorf +Nil+. Fakty, dokumenty, relacje". Wiele wskazuje na to, że bezpośrednim powodem skazania generała na śmierć była odmowa współpracy z władzami komunistycznymi. Osoby odpowiedzialne za zbrodnię dokonaną na gen. Fieldorfie nie poniosły kary. 30 lipca 2006 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył generała pośmiertnie Orderem Orła Białego. W 2009 r. odbyła się premiera filmu biograficzno-historycznego "Generał Nil" w reż. Ryszarda Bugajskiego; w roli generała wystąpił Olgierd Łukaszewicz. IPN we współpracy z Radą Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa oraz Ministerstwem Sprawiedliwości prowadzi na tzw. Łączce na Wojskowych Powązkach prace ekshumacyjne w ramach projektu "Poszukiwania nieznanych miejsc pochówku ofiar terroru komunistycznego z lat 1944-1956". Wśród poszukiwanych jest także gen. August Emil Fieldorf. (PAP) mjs/ akn/ ls/
Życiorys Generała Emila Fieldorfa „Nila” jest najlepszym dowodem na to, że najaktywniejsi patrioci z Armii Krajowej nie za bardzo mieli inne wyjście niż walczyć z sowieckim okupantem. Generał Nil wszak nie podjął żadnej działalności antysowieckiej, a mimo to trafił na Sybir, a potem gdy chciał sobie legalnie ułożyć relacje
24 lutego 1953 r., po sfingowanym procesie i licznych torturach ze strony funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, w warszawskim więzieniu mokotowskim wykonano wyrok śmierci na gen. Auguście Emilu Fieldorfie. Ta zbrodnia sądowa sprzed 69 lat pozostaje nierozliczona – jej sprawcy nie zostali ukarani. Nie odnaleziono też miejsca pochówku ciała „Nila”. Całe życie gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila” było zdeterminowane dążeniem do jednego celu – zapewnienia pełnej niepodległości Rzeczpospolitej Polskiej. Podczas I wojny światowej jako ochotnik walczył w Legionach Polskich, a wraz z odzyskaniem niepodległości wstąpił w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego. Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. Gdy wybuchła II wojny światowa, początkowo dowodził 51. Pułkiem Strzelców Kresowych w Brzeżanach. Następnie, wybierając drogę przez Węgry, dotarł do Francji, gdzie uzyskał awans na stopień pułkownika. Po klęsce Francuzów udał się do Wielkiej Brytanii; tam został mianowany emisariuszem rządu RP na uchodźstwie. Od tego czasu rozpoczęła się działalność konspiracyjna generała, który 6 września 1940 r. wrócił do okupowanej Polski. Początki działań konspiracyjnych Fieldorfa to aktywność w szeregach Związku Walki Zbrojnej. Od końca 1942 r. do marca 1944 r. był dowódcą Kedywu KG AK; z tego okresu pochodzi jego konspiracyjny pseudonim „Nil”. Pod jego komendą przeprowadzono kilkaset udanych akcji sabotażowych i dywersyjnych. Oprócz ataków na obiekty infrastruktury, takie jak niemieckie magazyny wojskowe, mosty czy tory kolejowe, egzekutorzy Kedywu wykonali ponad 2 tys. wyroków śmierci na Niemcach i kolaborantach Gestapo. Wobec rychłego przesunięcia frontu wschodniego na zachód, przybycia na ziemie polskie oddziałów Armii Czerwonej i zagrożenia ponowną sowiecką okupacją, w I połowie 1944 r. w strukturach AK utworzono silnie zakonspirowaną organizację „Niepodległość” (kryptonim „NIE”). Celem grupy, którą tworzył gen. Fieldorf, miała być walka o zachowanie niezawisłości Polski. Organizacja miała przejąć zadania rozwiązanej 19 stycznia 1945 r. Armii Krajowej. Generał Fieldorf wpadł z ręce sowieckich oprawców z NKWD 7 marca 1945 r. w Milanówku, kiedy został przypadkowo aresztowany. Nie rozpoznano go, gdyż posługiwał się fałszywym nazwiskiem Walenty Gdanicki. Zatrzymanie oznaczało jednak aresztowanie i zsyłkę do obozów pracy na Uralu. Do Polski wrócił w 1947 r., zamieszkał na Podlasiu, a docelowo zamierzał osiąść w Łodzi. Najprawdopodobniej nie chciał już prowadzić działalności konspiracyjnej, co mogą potwierdzać jego późniejsze działania. Zawierzywszy ustawie o amnestii z 1947 r., dobrowolnie ujawnił się w lutym 1948 r., zgłaszając się do łódzkiej WKU. Tam został już zarejestrowany jako generał, choć nadal pod nieprawdziwym imieniem i nazwiskiem. Gdy późną jesienią 1950 r. ponownie stawił się w komendzie uzupełnień, w celu uregulowania formalności i udokumentowania służby wojskowej, został aresztowany przez funkcjonariuszy UB. Generała przewieziono do więzienia mokotowskiego przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie, gdzie spędził już resztę życia. Wiadomo, że funkcjonariusze usiłowali zmusić go do współpracy z aparatem bezpieczeństwa, lecz „Nil” był niewzruszony. Najprawdopodobniej to stało się bezpośrednią przyczyną wydania wyroku śmierci. Śledztwo przeciwko gen. Fieldorfowi wszczęto 20 grudnia 1950 r. Trwało ono do końca lipca 1951 r. W tym czasie „Nil” był głodzony i torturowany. Sfingowany proces generała przed Sądem Wojewódzkim w Warszawie ruszył 16 kwietnia 1952 r. Akt oskarżenia obejmował wiele zarzutów, w tym zwalczanie sowieckiej partyzantki czy „obywateli narodowości żydowskiej”. Sędzia Maria Gurowska skazała gen. Fieldorfa na karę śmierci przez powieszenie. Sąd wojewódzki nie skorzystał z prawa łaski, a w uzasadnieniu podano, że „[…] skazany wykazał wielkie natężenie woli przestępczej”. Wyrok został zatwierdzony na mocy decyzji Sądu Najwyższego z 20 października 1952 r. Rada Państwa również nie zamierzała ułaskawiać „Nila”. Ostatecznie 24 lutego 1953 r. został on zamordowany w majestacie ówczesnego prawa, w mokotowskim więzieniu. Dotąd nie udało się jednoznacznie ustalić miejsca spoczynku doczesnych szczątków gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”. Wiele wskazuje na to, że pochowano go na terenie Wojskowych Powązek w Warszawie, gdzie znajduje się jego symboliczny grób. Generał August Emil Fieldorf „Nil” został zrehabilitowany dopiero 36 lat po śmierci, w 1989 r. W 1992 r. wszczęto śledztwo przeciwko sprawcom mordu sądowego na gen. Fieldorfie. Akty oskarżenia udało się sformułować jedynie w przypadku sędzi Marii Gurowskiej, która wydała wyrok śmierci, i prokurator Helenie Wolińskiej. Gurowska nie doczekała wyroku, ponieważ zmarła w 1998 r. Z kolei za Wolińską, która była już obywatelką Wielkiej Brytanii, wystawiono europejski nakaz aresztowania. Brytyjczycy jednak odmówili Polakom ekstradycji byłej prokurator. W 2008 r. prezydent RP Lech Kaczyński uhonorował gen. „Nila” Orderem Orła Białego – najwyższym i najstarszym polskim odznaczeniem.
Monika :: 15 Dezember 2017 23:41:49Tragedia!! Nie polecam nikomu!! Dziś mąż zamówił pizze - powiedziano czas oczekiwania Max 1h. Po 1,5h telefon do pizzeri z upomnieniem że pizza dalej nie dotarła - tłumaczenie dużym ruchem, ok zdaza się. Po otwarciu pizza okazała się zimna, spalona i bez dwóch dodatkowych składników które oczywiście zostały wliczone w koszta. Po telefonie z reklamacją Pani proponuje pizze na wymianę ale odrazu informuje że 1,5h będzie trzeba poczekać - porażka. Zazadalismy zwrotu gotówki, poinformowano Nas że dostawca już wraca po pizze i odda pieniążki. Po pół godziny czekania zero odzewu. Mąż pojechał ze zwrotem sam do pizzeri gdzie okazało się że kierowca jest na miejscu a Pani menager zaproponowała 10% zniżki na następną pizze - ŻENADA!! nigdy więcej!!
generała augusta fieldorfa nila 17
